Monday, December 11, 2006

Արցախի ճանաչումը

Սերժ Սարգսեան յայտարարեց թէ եթէ նոյնիսկ 50 երկիր ճանչնայ Արցախի անկախութիւնը, այդ միայն կրնայ ճնշումի միջոց ըլլալ, եւ թէ կարեւորը Ադրբեջանի ճանաչումն է:

Ճիշտ է որ Ադրբեջանի ճանաչումէն ետք, աշխարհի միւս երկիրները այլեւս պատճառ չեն ունենար Արցախի անկախութիւնը չճանչնալու կամ Հայաստանի հետ վերամիացումը չ'ընթունելու, բայց արդեօ՞ք այդ բաւական երաշխիք է Արցախի կամ Հայաստանի անվտանգութեան:

Ինչ՞ երաշխիք կայ, որ եթէ օր մը Հայաստանը պէտք եղածին պէս պաշտպանուած չ'ըլլայ, Թուրքիայ եւ Ադրբեջանի պիտի չի յարձակին Հայաստանի վրայ, վերջնական լուծում տալու համար Հայկական հարցին: Պարտականը միշտ կ'ուզէ վերացնել պարտատէրը, իսկ ոճրագործը կ'ուզէ վերացնել վկաները եւ ոճիրին հետքերը:



Ներկայիս Թուրքիոյ կազմին մէջ կը գտնուի «Ալեքսանդրէթի Սանճաք»ը (ուր կը գտնուի նաեւ Մուսա Լեռը): Երբ քաշուեցաւ Սուրիայէն, Ֆրանսա զայն զիջեցաւ Թուրքիոյ, առարկելի հանրաքուէյէ մը ետք: Թուրքերը ուրիշ շրջաններէ գալով եւ հաստատուելով Ալէքսանդրէթի մէջ, իրենց թիւը աւելցնելով, փոքրամասնութիւն կազմելէ անցած էին մեծամասնութեան: Սուրիա երբեք չէ ճանչցած այդ հողամասին Թուրքիոյ միացուիլը, եւ Սուրիական քարտէզներուն վրայ այդ տակաւին կը մնայ Սուրիական սահմաններէն ներս: Անշուշտ, օր մը, երբ Սուրիա ինքզինք աւելի զօրաւոր զգայ քան Թուրքիան, կրնայ այս կրկին օրակարգի հարց դարցնել: Մինչ այդ, գրեթէ բոլոր աշխարհը այս հողամասը կը ճանչնայ որպէս Թուրքիոյ մաս:


Պատերազմ սկսելու համար, տուեալ հողամասի մը օրինական պատկանելիութիւնը կամ միջազգային ճանաչումը երկրորդական է: Անցեալի բոլոր պատերզմներուն համար միշտ ալ պատճառ կամ պատրուակ գտնուած է: Կարեւորը ոյժն է որով կարելի է պահպանել կամ գրաւել տուեալ հողամասը:

No comments: