Բայց ինձ համար յստակ է թէ երբ կը խօսինք քաղաքակա՛ն ազատութեան մասին ապա Լիբանան աւելի ազատ է քան Հայաստան:
Տեսակէտս հիմնաւորելու համար բերեմ երկու օրինակ՝
- Յայտնի է թէ ազատութեան պակասը ուղղակի կ'առնչուի փտածութեան եւ կաշառակերութեան տարածման հետ: Այս տարուայ Transparency International (Միջազգային Թափանցիկութիւն) կազմակերպութեան տեղեկագրին մէջ Հայաստան կը գրաւէ 93րդ հորիզոնականը մինչ Լիբանան կը գրաւէ 63րդ տեղը, տե՛ս http://www.transparency.org/news_room/in_focus/cpi_2006/cpi_table
- Այսօր Լիբանանի մէջ ժողովրդային մեծ ցոյցեր տեղի կ'ունենան: Յայտարարուած նպատակը կառավարութիւնը տապալելն է նոր պարտադրուած ընտրութիւններու միջոցաւ: Նոյնը պատահեցաւ նաեւ «Հարիրի»յի սպաննութենէն ետք: Օրերու ընթացքին միլոնաւոր ցուցարարներ կարողացան իրենց կամքը պարտադրել առանց ոեւէ միջադէպի կամ ուժային կառոյցներու միջամտութեան:
Այո, Լիբանան աւելի ազատ է: Բայց եթէ հարցնէք տեղացիներուն, շատերը հոգնած են շանունակւող անկայուն վիճակէն: Հոգնած են գործադուլներէն, աշխատանքի ակամայ կասեցումէն ու բնական առօրեայ կեանքի անդամալուծումէն: Երկրին տնտեսութիւնը կը վնասէ, ինչպէս նաեւ իւրաքանչիւր ընտանիք կը վնասէ:
Արդեօք Ազատութիւնը կ'արժէ՞ այսքան զոհողութիւն, իսկ Ազատութեան շնորհիւ գալիք թափանցիկութիւնը որ պիտի արգիլէ կամ թեթեւցնէ կաշառակերութիւնը եւ պետութեան միջոցներու գողութիւնը արդեօք պիտի հատուցանէ՞ ցոյցերու պատճառով եղած տնտեսական վնասները:
Ինչ լաւ պիտի ըլլար եթէ Հայաստանի մէջ ունենայինք աւելի Ազատութիւն, պակաս փտածութիւն (corruption), առանց վնասելու երկրին կայունութեան կամ տնտեսական կեանքին: